Speciale uitgave

• het overlijden van mevrouw S. : ​Marseille, 19 april 2020. Mijn buurvrouw op de begane grond is dood Anne-Line Drocourt maakt radiodocumentaires en geluidscreaties tussen Nantes en Marseille;

• Je eindigt bij jezelf : Hoeilaart, april 2020. Mijn naam is Loreta, ik ben gepensioneerd. Schrijven is mijn beste therapie geweest bij het accepteren van mijn kanker. Ik ben sinds 2 jaar weduwe. Mijn tweelinghart was een uitzonderlijk wezen met wie ik in totale osmose leefde. Schrijven blijft mijn metgezel in het omgaan met de ups en downs van mijn leven.

nr. 4 So(i)ns : ​Ons is keer op keer verteld dat we “voor onszelf moeten zorgen”. Maar zorgen voor wat precies? Acht weken lang luisteren we, nemen we op, breiden we uit, graven we, onderzoeken we... verkennen we. Wees daarom voorzichtig, verder dan woorden en kant-en-klare formules. Elke week tot 25 maart specifiek schrijven: documentaire, muzikaliteit, fictie, interviews, journalistiek en sociologie en literatuur. En bij jou is zorg te zien, te horen en hoe wordt dat verteld?

• De hemel is enorm : Yves Robic begeleidt Liv, een verpleegster op de afdeling permanente en palliatieve zorg van de klinieken Sint-Luc in Brussel, en deelt een tijdlang het dagelijks leven van deze afdeling, waar de dood dagelijks wordt ervaren. Hier bestaan mensen en technologie, individuen en de institutie naast elkaar, soms botsen ze, troosten ze elkaar en helpen ze elkaar meestal. Naarmate de dagen en nachten verstrijken, zijn er in de gangen en kamers ook nauwelijks hoorbare woorden, zuchten, laatste ademhalingen, onuitgesproken dingen, stiltes. Wanneer woorden zeldzaam worden, blijven gebaren… en hun geluiden.​

• Wij zeggen wat wij zeggen : Dit is de naam die Anne-Sophie de Bueger en Nathalie Rjewsky gaven aan de presentatie van de theaterworkshop, die in 2013 elke donderdag in Val des Roses werd gehouden met oude mensen die naar verluidt dementerend waren.  Jarenlang hadden ze hen in de eenzaamheid van hun kamers bezocht. Dit project is ontstaan uit de wens om ze vaker te zien en samen te brengen. Deze geluidsruimte is het spoor.Nathalie en Anne-Sophie willen graag de nagedachtenis eren van Jean Oury die hen zo geïnspireerd heeft!

• vuurbloem : Dominique Van Cappellen biedt een vuurceremonie aan om de nagedachtenis te vieren van dierbaren die stierven tijdens de opeenvolgende periodes van opsluiting sinds maart 2020. Velen van ons konden de begrafenissen van dierbaren niet bijwonen vanwege samenscholingsbeperkingen. Ceremonies ter nagedachtenis aan de overledene vormen echter een sleutelmoment in de verschillende fasen van rouw. Zonder hen missen velen van ons een cruciale stap om dit essentiële transitiemoment ten volle te kunnen ervaren. De composities zijn opgebouwd uit gitaarloops en sjamanistische percussie, waarbij de drum een hoofdrol speelt in de ceremonies van deze traditie, met name dankzij de manier waarop hij zowel concentratie als loslaten bevordert.

• The Good News Hunter, een roadmovie : "René", zei ik op een ochtend tegen mezelf, "en als de puurste kleine geluksmomentjes gevonden worden bij degenen die mensen begeleiden in de palliatieve zorg. Zodra ik dat zei, ben ik meteen de weg opgegaan, ik weet het niet waarom, maar met een glimlach op zijn gezicht. "Volg je mij? Met de auto"! Een creatie van Jean-Luc Piraux

• Bewoonde lichamen : Hoe te leven in een ouder wordend lichaam? Op grond van welke tekenen is zo’n verandering noodzakelijk? Een documentaire van Emilie Eickhoff en Louis Van Ginneken

• Croque mevrouw : Mijn buurman is een begrafenisondernemer. Ze noemt zichzelf Croque-Madame en biedt groenere en creatievere uitvaarten aan. Cléo – dat is haar voornaam – neemt ons mee van haar appartement naar de begraafplaats, door het bos, het mortuarium en haar lijkwagen. Met lichtheid en gevoeligheid praat ze met ons over het vak. En ontwricht de codes van een beroep dat sterk verankerd is in de traditie. Een documentaire van Viviane de Laveley

• Mijn vriend : Presentatie van het lied: “Mijn oude man” is een uitnodiging om iets te drinken, met degenen die we verloren hebben, met degene die ik verloren heb. Het is een uitnodiging voor een laatste tournee, achterin een bar, om de wereld opnieuw te maken. Het is een uitnodiging om voor deze herinneringen te zorgen. Een uitnodiging om te zorgen voor degenen van wie we houden. Het Fous Alyé-lied is een uitnodiging aan een verloren vriend. Een uitnodiging om nog een laatste drankje te gaan drinken, nog één laatste. Een uitnodiging om te zorgen voor degenen van wie we houden.  Alexis Francotte en Jephan De Schutter zijn middelbare schoolvrienden. Jephan schrijft teksten en poëzie en Alexis zet ze op muziek, vooral op de piano. Samen vormen zij Les Fous Alyé.

• A E I O U : Na een beroerte verloor mijn vader wat taalvaardigheid, maar hij werd extreem gevoelig voor het pure genot van geluid. Ik speelde muziek voor hem, en samen zongen en lachten we terwijl we de onomatopee uitspraken. Toen hij in coma raakte, reageerde hij alleen op aanraking. Toen wilde ik hem in mijn armen nemen, mijn hele lichaam om hem heen slaan. Maar dit gebeurt niet. Isabelle Martin studeerde storytelling aan ERG en regie aan INSAS. Centraal in zijn werk staat het schrijven. Een schrijven dat verschillende vormen aanneemt en tot uitdrukking komt in verschillende artistieke disciplines, afhankelijk van de projecten: films en video's, verhalenbundels, geluidswerken waarin de verkenning van de stem centraal staat, het schrijven van scripts...